Водата на Марс, веруваат научниците, дека всушност била апсорбирана од нејзината кора. Бројни камења постепено реагираат во контакт со вода и се претвораат во разни минерали.

Земјата и Марс биле многу слични едни на други пред околу четири милијарди години. Денешната Црвена планета тогаш била покриена со океан, длабок од 100 до 1500 метри.

На површината на Марс течеле реки, паѓале дождови и се собирале бројни езера. Но, милијарда години подоцна, скоро целата вода од површината на Марс исчезнала. Во новата студија, тим на научници од Калтек и НАСА веруваат дека ја разрешиле мистеријата стара три милијарди години.

До неодамна, најпопуларната теорија меѓу планетолозите беше дека водата на Марс едноставно испарила во вселената. Бидејќи Марс е многу помал од Земјата – има половина помал радиус и има само 15 проценти од масата и волуменот – неговите црвено-жешки јадра брзо се ладат и кристализираат, предизвикувајќи Марс да го изгуби магнетното поле кое ја заштитуваше неговата атмосфера од сончевиот ветер. Заедно со помалата гравитација – околу 38 проценти од Земјата – соларните ветрови буквално ја раздуваа атмосферата на Марс во вселената.

Научниците претпоставуваа дека падот на притисокот врз површината на Марс предизвикал испарување на водените маси, кои потоа биле раздувани во вселената, но сега Ева Шелер од Калтек и професорката по планетарна наука Бетани Елман од Институтот Кек велат дека теоријата не може да го објасни исчезнувањето на толку многу вода што, ако ветровите навистина ја издувале водата од атмосферата, ќе останеше поголем процент на потешки молекули на водород.

Водата на Марс била апсорбирана од нејзината кора. Бројни карпи постепено реагираат со вода и се претвораат во разни минерали кои содржат вода – таков процес се одвива и на Земјата. Но, водата заробена во минерали на Земјата се рециклира преку вулканската активност – кога минералите ќе потонат под површинската кора во магмата. Бидејќи тектонската активност на Марс е минимална, ова рециклирање не се случува, а поголемиот дел од водата останува заробена во минералите.

Според моделот претставен во новото истражување, Марсовата кора апсорбира од 30 до 99% од целата вода која некогаш била на површината, додека одговорно за губењето на остатокот е испарувањето на атмосферата. „Целата таа вода е одвоена релативно рано, и потоа веќе никогаш не се вратила во оптек“, објасни Шелер.

Истиот тим сега планира да спроведе експерименти на минералите на Земјата, да ја потврди нивната хипотеза и се надеваат на нови податоци од роверот Персеверанс, кој штотуку започна со истражување на Марс во кратерот на езерото. Ако научниците се во право, анализата на карпите на дното на поранешното езеро може да ја потврди нивната теорија.

Двајцата научници соработуваат со тим ровери кои на крајот на оваа деценија ќе испратат примероци на почва од Марс на Земјата, што ќе овозможи темелна лабораториска анализа на минералите во кората на Марс и конечен, сигурен одговор на прашањето – каде исчезна океанот кој некогаш ја покриваше целата планета?

Извор: Nova.rs