Група истражувачи од неколку јапонски универзитети неодамна објавија интересна студија која опишува сосема нова форма на биометриска автентикација: анализа на здивот.

Идејата е слична на алкотестовите на кои понекогаш се подложени обичните возачи, а на кои редовно се подложуваат професионални возачи и луѓе од други професии.

Сепак, сличноста завршува тука. Методот предложен во студијата е многу покомплициран. За почеток, мора да идентификува не едно, туку неколку различни хемиски соединенија во здивот. Згора на тоа, постапката не само што треба да ја одредува концентрацијата на одредени супстанции, туку и да разликува едно лице од друго по нивниот хемиски „отпечаток“.

Со помош на машинско учење за обработка на податоци, постигнат е сериозен напредок во оваа област, на пример, во дијагнозата на респираторните заболувања. Значи, ако аналитичките системи и алгоритмите за учење се веќе достапни, зошто да не ја истражиме можноста за автентикација?

Во првата фаза се собира издишаниот воздух на субјектот. Тој воздух потоа се пренесува преку 16-канален анализатор, иако истражувачите се обиделе да соберат податоци преку помалку сензори, но тоа веднаш ја намалило ефикасноста на методот.

Секој канал посебно детектира одредено хемиско соединение во воздухот. Анализаторот го снима не само интензитетот на сигналот од сензорот, туку и како тој интензитет се менува со текот на времето.

Така, се собираат прилично голема количина на податоци, кои потоа се обработуваат со помош на алгоритам за машинско учење. Откако ќе се обучи за податоците од тестот, алгоритмот може сосема точно да идентификува личност со здив.

Јапонските научници во 97% од случаите успеале точно да идентификуваат личност по здивот. Но, дали може да се смета за успех? Нема доволно податоци во оваа студија за целосно да се одговори на тоа прашање.

Целокупните перформанси може да се споредат со податоците од студијата од 2016 година, која, меѓу другото, ги истражуваше карактеристиките на проценката на биометриските системи. Методот на здив е исто толку сигурен како и конвенционалните скенери за отпечатоци, па дури и малку ги надминува технологиите за препознавање лице.

Меѓутоа, во таа студија беше нагласено дека е важно да се земе предвид односот на лажни негативни (непрепознавање регистрирани корисници) и лажни позитиви (утврдување на идентитетот на непознатите). Секојдневно се среќаваме со проблемот на лажно негативни резултати кога паметните телефони не не препознаваат, но тоа не е најголемиот проблем. Лажните позитиви се поголем проблем, па нивното елиминирање е главен приоритет. Сепак, оваа студија нема детални информации за тоа како функционира автентикацијата заснована на мирис на овој фронт.

Интересно, истражувачите се повикаа на претходните студии – вклучувајќи ги и нивните – и забележаа подобрувања, на пример, во споредба со хемиската анализа на човечката пот. Да, добро прочитавте – верификацијата на идентитетот заснована на пот е исто така испитана.

Истражувачите користеле скапа лабораториска опрема што не можете само да ја прикачите на лаптоп, телефон или дури и автомобил. Иако сега е можно автомобилот да се опреми со имобилизатор кој го блокира палењето на автомобилот доколку се открие алкохол во воздухот, опремата потребна за автентикација базирана на здив е многу пософистицирана и поскапа.

Освен тоа, има и други причини зошто нема сите да дуваме на нашите паметни телефони за да ги отклучиме во догледна иднина. Имено, за да ја зголемат прецизноста, научниците го мереле и времето на распаѓање на одредени хемиски соединенија, кое траело дури 40 минути.

И тоа не е се. На испитаниците не им било дозволено да јадат шест часа пред експериментот. Авторите забележуваат дека на точноста на резултатите може да влијае неодамнешната вечера, како и соединенијата кои се наоѓаат во здивот кои придружуваат голем број на болести. Исто така, слаб мирис на алкохол или дури и настинка може да го расипе тестот.

Сè на сè, оваа технологија не е многу употреблива во моментов. Но, ова е очигледно интересна област на истражување што може дополнително да се развива во иднина, ако не со цел за автентикација, барем, на пример, за подобрување на медицинските дијагностички системи.