Вселенското летало Juno на NASA снимило прстенести аурори како се распрснуваат над половите на планетата Јупитер.

Апаратот за анализа на електромагнетен спектар, ултравиолетовиот спектрограф (УВС), на вселенското летало Juno, го забележал овој феномен, што се карактеризира со слаби емисии во форма на прстен, кои што се шират со брзина помеѓу 3,3 и 7,7 километри во секунда.

Научниците од Институтот за истражување на Југозапад (SwRI), каде е изграден UVS, веруваат дека овие емисии на аурора се предизвикани од наелектризирани честички што доаѓаат од работ на масивната магнетосфера на Јупитер, пишува Space.com.

„Сметаме дека овие новооткриени слаби ултравиолетови емисии потекнуваат од милиони милји далеку од Јупитер, близу неговата магнетосфера. Сончевиот ветер е прилив на наелектризирани честички што ги емитира Сонцето. Кога ќе стигне до Јупитер, тие честички реагираат со својата магнетосфера на начин што сепак не ни е јасен“, рече планетарниот научник Винсент Хуе од СВРИ.

Слично на Земјата, феноменот на поларната светлина на Јупитер е поврзан со наелектризирани честички во рамките на магнетосферата на планетата. Магнетосферата е област околу планетите и нивните природни сателити во кои магнетното поле се обликува со интеракција со сончевиот ветер.

Но разликата е во тоа што магнетосферата на Јупитер е околу 20.000 пати посилна од онаа на Земјата, што значи дека овој гасен гигант може да го одбие приближувањето на сончевиот ветер на растојание од 6 милиони км.

Експертите веруваат дека наелектризираните честички снимени од UVS доаѓаат од надворешните делови на магнетосферата, каде што сончевата ветерна плазма реагира со плазмата Јовијан. Алтернативно, новооткриениот аурорален феномен може да биде резултат на магнетни појави на дневната страна на планетата, со меѓупланетарни магнетни полиња што се собираат, преуредуваат и повторно се поврзуваат.

„И покрај децениското набљудување, научниците сè уште не ја разбираат целосно улогата на сончевиот ветер во ублажувањето на емисиите на аурора на Јупитер. Магнетосферската динамика на Јупитер, движењето на наелектризираните честички во рамките на нејзината магнетосфера, во голема мерка е контролирана од 10-часовната ротација на Јупитер, што е најбрза во сончевиот систем. За улогата на сончевиот ветер сè уште се расправа“, рече астрономот Томас Грејтхаус од СВРИ.

Експертите сметаат дека се потребни дополнителни истражувања за целосно разбирање на процесите што ги создаваат овие новооткриени емисии.

Студијата наречена Detection and Characterization of Circular Expanding UV‐Emissions Observed in Jupiter’s Polar Auroral Regions е објавена во списанието Journal of Geophysical Research: Space Physics.