Германски научници постигнаа ново достигнување во областа на роботиката, бидејќи куче-робот со виртуелен рбетен мозок успеа да научи да оди за само половина час, објавија германските медиуми.

Кучето-робот одеше користејќи го оригиналниот метод на сопнување што се наоѓа кај животните.

Истражувајќи го начинот на кој животните учат да одат низ процесот на сопнување, научниците дошле до идеја за експеримент кој ќе покаже дали робот може да го совлада одењето на ист начин како животното во природа.

Направен е робот со четири нозе со големина на куче, на кој правеле одредени тестови, при што истовремено ја испитувале оваа појава кај животните.

Набљудувајќи го процесот на учење за одење кај животните, научниците заклучија дека животните во голема мера се потпираат на крутите рефлекси на ‘рбетниот мозок за да ја координираат контролата на мускулите и тетивите, додека рефлексите за контрола на моторната функција им помагаат да избегнат паѓање и повреда при нивните први обиди.

Еден од истражувачите кои го иницираа овој експеримент, д-р Феликс Руперт, рече дека дошле до идеја поттикнати од љубопитност за тоа како сопнувањето додека учи да оди влијае на животните, следејќи го овој процес кај куче-робот.

„Ако животното се сопнува, дали е тоа грешка? Не ако се случи еднаш, туку ако често се сопнува, тоа ни дава мерка за тоа колку добро оди роботот“, рече д-р Руперт.

Во објаснувањето, научниците велат дека дизајнирале алгоритам за учење кој ќе функционира како ‘рбетниот мозок и ќе работи како она што е познато како централен генератор на шаблони (CPG).

Кај луѓето и животните, CPG се мрежи на неврони во ‘рбетниот мозок кои, без никаков влез од мозокот, произведуваат периодични мускулни контракции.

CPG беше симулиран на мал и лесен компјутер кој го контролираше движењето на нозете на роботот и беше поставен на роботот каде што обично стои главата на кучето.

Роботот – кој истражувачите го нарекоа Морти – беше дизајниран со сензори на нозете за да ги мери информациите за неговото движење.

Морти „научил“ да оди без претходно експлицитно „знаење“ за дизајнот на нозете, моторите или пружините со континуирано споредување на очекуваните податоци (моделирани од виртуелен ‘рбетниот мозок) со податоците од сензорот додека се обидувал да оди.

„CPG е како вградената интелигенција за автоматско одење што природата ја обезбедува и ние сме ја префрлиле на роботот. Компјутерот произведува сигнали кои ги контролираат моторите на нозете и роботот првично оди и се сопнува“, рече д-р Руперт.

Понатамошното следење резултира со враќање на податоците од сензорот до ‘рбетниот мозок каде што се споредуваат податоците од сензорот и CPG, додека алгоритмот го учи однесувањето на одење додека роботот не научи да оди добро и без да се сопнува.

„Промената на излезот на CPG додека се одржуваат активни рефлексите и следењето на сопнувањето на роботот е клучен дел од процесот на учење“, вели д-р Руперт.

Резултатот од експериментот е позитивен, во рок од еден час, Морти може да премине од тетерање наоколу како новороденче до одење, оптимизирајќи ги неговите шеми на движење побрзо од животното.