Научниците ја создале најмалата структура за летање досега – микрочип само малку поголем од зрно песок што може да лета. Покрај тоа што може да лета, кога ќе ја заврши задачата, се распаѓа и исчезнува.

Авторите на уредот и студијата, објавени во магазинот Nature, посочуваат во воведот дека минијатурните, безжични електронски уреди може да ја формираат основата на идните системи за мониторинг на животната средина,населението, за управување со болести и за други апликации кои бараат покривање на голема површина.

Противење на природата

Во својот дизајн, тимот бил инспириран од природата, семиња со крилја на дрвјата, како липа или јавор, кои се дизајнирани за контролиран лет без погон низ природни средини или урбани простори.

Имитирајќи го семето, малиот микрочип го фаќа ветерот и се движи кон земјата со бавно движење како хеликоптер.

Микрофлаерите, дизајнирани од тим од Универзитетот Нортвестерн во Илиноис, можат да бидат опремени со ултра-минијатуризирана технологија, вклучувајќи сензори, напојување, безжични антени, па дури и вградено складирање.

„Нашата цел беше да додадеме лет со помош на крило на мали електронски системи, со идеја дека ова ќе ни овозможи да дистрибуираме високофункционални, минијатуризирани електронски уреди за регистрирање на животната средина за следење на загадувањето, надзор на населението или следење на болестите“, рече Џон А. Роџерс, кој го предводел развојот на новиот уред.

Уредите може да имаат повеќе намени

Една од задачите на тимот беше да создаде уреди што ќе останат во воздух што е можно подолго за да го продолжат времето потребно за собирање на саканите податоци.

Како микрофлаер, уред со три крила, паѓа низ воздухот, комуницира, создавајќи стабилно бавно ротирачко движење.

“Мислиме дека ја надминавме природата. Барем во потесна смисла, дека успеавме да изградиме структури што паѓаат со постабилни траектории и побавни конечни брзини од еквивалентните семиња што би ги виделе како паѓаат од растенија или дрвја”, објаснува Роџерс.

„Покрај тоа, успеавме да ги изградиме овие летечки конструкции на хеликоптери во големини многу помали од оние што може да се најдат во природата“, додаде тој.

Роџерс верува дека нивните уреди, меѓу другото, би можеле масовно да се испрскаат од голема надморска височина за да ги следат напорите за санација на животната средина по излевање на нафта или да го следат нивото на загадување на воздухот на различни височини.

Решение за еколошка прифатливост

Иронијата е во тоа што сеењето на многу такви уреди потенцијално може да создаде нови загадувачи на животната средина со микрочипови. Меѓутоа, авторите во својата работа покажуваат дека се свесни за проблемот и дека нудат и решенија.

„Ефективните методи за користење и отстранување на таквите уреди мора внимателно да се разгледаат. Едно решение што ги заобиколува таквите проблеми се уреди направени од материјали кои природно се спојуваат во околината со хемиска реакција и / или физичко распаѓање до безопасни крајни производи”, вели Роџерс.

Среќна околност е што Роџерс развива електроника што може да се раствори во вода откако ќе се искористи за неопходните истражувања. Користејќи такви материјали, тој и неговиот тим бараат да изградат микрофлаери кои на крајот би можеле да се распаднат и исчезнат во подземните води. Имено, повторно составување мноштво микро-флаери расфрлани наоколу би била практично невозможна мисија. Затоа, нивното производство од разградливи и еколошки материјали е единственото вистинско решение.

„Произведуваме физички краткотрајни електронски системи направени од разградливи полимери, компостибилни проводници и растворливи чипови со интегрирано коло, кои, кога се изложени на вода, природно исчезнуваат во еколошки крајни производи“, вели Роџерс.

Извор: Index.hr