Во една статија објавена во „Physics Today“ астрономите истакнуваат дека растојанието меѓу планетите често се смета за погрешно. На пример, Венера е наречена планета која е најблиска до Земјата, бидејќи радиусот на орбитата на Земјата (150 милиони километри) и радиусот на орбитата на Венера (108 милиони километри) се разликуваат за само 42 милиони километри. Во исто време, орбитата на Меркур (елипса од 46×69 милиони километри) излегува дека е најмалку 80 милиони од орбитата на Земјата.
Овој принцип за пресметување на растојанието помеѓу орбитите не го покажува вистинското растојание од едно небесно тело до друго, туку само минималното можно растојание. Кога Венера се наоѓа строго меѓу Земјата и Сонцето, навистина изгледа како најблиска планета до нас. Но, ако се наоѓа на другата страна од Сонцето, растојанието се зголемува на 256 милиони километри (радиусот на орбитата на Земјата + радиусот на орбитата на Венера). Ова важи не само на Меркур, туку и за Марс, кој понекогаш доаѓа до 55 милиони километри од Земјата.
Кога истражувачите постојано би го пресметувале просечно растојание, Меркур би бил поблизок до Венера. Ова не е големо изненадување за професионалните астрономи кои рутински комуницираат со автоматските станици во различни орбити (на пример, сондата Паркер лета во орбитата на Меркур). Сепак, заблудата за Венера како најблиска планета е цврсто вкоренета во учебниците по географија и астрономија. Дури и веб-страницата на НАСА, како што истакнуваат авторите на студијата, смета дека Венера е најблиската планета до нашата, иако ова, како што се покажа, не соодветствува со реалноста во случајот кога зборуваме за просек, а не за минимално можно растојание.