Русија, Италија, но и многу други земји сакаат масовно да ги тестираат граѓаните за да видат дали биле во контакт со коронавирусот. Но, дали на тој начин може да се дојде до точен заклучок?
Во Русија со недели во сила се строги мерки за забрана за напуштање на домовите, но и покрај тоа, бројот на новозаразени рапидно расте: па само во саботата беше објавено дека имало над 9.400 нови инфекции.
Сега, со масовното тестирање на граѓаните сакаат да видат дали тие создале антитела на коронавирусот со што би можеле подобро да го следат развојот на пандемијата. Италија исто така сака масовно да ги тестира граѓаните за да утврди колку навистина се заразени со COVID-19.
Со, таканаречените серолошки тестови (ЕЛИСА) можат да откријат кој бил веќе заразен со вирусот SARS-CoV-2. Потребна е мала количина на крв која се тестира во лабораторијата за присуство на имуноглобулини IgM и IgG создадени од човечкиот имунолошки систем за борба против вирусот. Ако тоа е случај, шемата ја менува бојата.
Оваа потрага по веќе стекната имунолошка особина всушност служи за да се открие колку луѓе веќе биле заразени бидејќи многумина покажуваат само минимални или дури и никакви симптоми на болеста. Секако е добро да се знае кој всушност ја прележал болеста: тие се исто така идеални крводарители затоа што нивните антитела би им помогнале и на оние кои се лекуваат од COVID-19.
Покрај тоа, лицата со стекнат имунитет на SARS-CoV-2 можат да се грижат за заболените од COVID-19, бидејќи ризикот од можноста повторно да се разболат е многу помала.
Точноста на ваквите тестови за корона е околу 99 отсто. Тоа звучи како многу, но во овој случај тоа не е доволно. Бидејќи тој преостанат процент значи можна само едноставна грешка на испитната сонда, но постои и можност таа личност да развила отпорност, но не кон вирусот SARS-CoV-2, туку на некој друг вирус од семејството корона.
Проблем е и самата статистика и примерокот што се мери. Земете ја Германија на пример: до четвртокот (26 мај), заразени се вкупно 182.000 луѓе, односно далеку под 1 процент на 83 милиони жители, дури и под толеранцијата на грешка во тестот. Од друга страна, ако сите граѓани на оваа земја беа навистина тестирани, може да има четири пати повеќе „заразени“ луѓе во таа граница на грешка отколку што имаше навистина.
Се разбира, производителите на овие тестови го подобруваат својот производ и тврдат дека нивната точност е веќе „речиси 100 отсто“. Но, целосно и апсолутно точен тест е секогаш невозможен.
Дотолку големото прашање е, што би се мерело воопшто со масовно тестирање во Русија: на крајот на мај во таа земја имало нешто повеќе од 350 илјади заразени лица, но исто така е земја со околу 150 милиони жители.
Тоа во никој случај не значи дека овие тестови не се неопходни и немаат смисла: нивната точност е сè уште доволна за грубо лоцирање на текот на пандемијата и преземање мерки за многу веројатно (со 99 отсто точност) да го спречат нејзиното ширење. Но, масовното тестирање не е метод со кој сите опасности би исчезнале преку ноќ и ќе престане потребата од разумни мерки за борба против инфекцијата.